گوش کن ،جاده صدا می زند از دور ،قدم های تو را
چشم تو،زینت تاریکی نیست
پلک هارا بتکان،کفش به پا کن و بیا
و بیا تا جایی ،که پر ماه به انگشت تو ،هشدار دهد
و زمان روی کلوخی بنشیند با تو
و مزامیر شب ،اندام تورا،مثل یک قطعه ی آوار به خود جذب کنند
پارسایی است در آن جا که تو را خواهد گفت
بهترین چیز ،رسیدن به نگاهی ست که از حادثه عشق ،تر است
سهراب سپهری
هر انکس عاشق است از جان نترسد
یقین از بند و از زندان نترسد
دل عاشق بود گرگ گرسنه
که گرگ از هی هی چوپان نترسد
گر عاشق را فنا و مردن باشد
یا در ره عشق جان سپردن باشد
پس لاف بود انچه بگفتند که عشق
از عین حیات اب خوردن باشد
هر چند عاشقان قدیمی
از روزگار پیشین
تا حال
از درس و مدرسه
از قیل و قال
بیزار بوده اند
اما
اعجاز ما همین است:
ما عشق را به مدرسه بردیم
در امتداد راهرویی کوتاه
در یک کتابخانه ی کوچک
بر پله های سنگی دانشگاه
و میله های سرد و فلزی
گل داد و سبز شد
آن روز، روز چندم اردیبهشت
یا چند شنبه بود
نمیدانم
آن روز هرچه بود
از روزهای آخر پاییز
یا آخر زمستان
فرقی نمیکند
زیرا
ما هردو در بهار
-در یک بهار-
چشم به دنیا گشوده ایم
ما هر دو
در یک بهار چشم بهم دوختیم
آنگاه ناگهان
متولد شدیم
و نام تازه ای
بر خود گذاشتیم
فرقی نمیکند
آن فصل
-فصلی که میتوان متولد شد-
حتما بهار باشد
و نام تازه ی ما، حتما
دیوانه وار باید باشد
فرقی نمیکند
امروز هم
ماهرچه بوده ایم، همانیم
ما باز میتوانیم
هر روز ناگهان متولد شویم
ما
همزاد عاشقان جهانیم...
قیصر امین پور
یکی بود یکی نبود
*
یکی بود یکی نبود
زیر گنبد کبود
یه جوونی خسته بود
که دلش شکسته بود
که دلش شکسته بود
مث بارون بهار
زار و زار گریه می کرد
گاهی دست خستشو
به سوی خدا می کرد
به سوی خدا می کرد
که ای خدای مهربون
خالق هفت اسمون
اونو بی وفا نکن
از دلم جدا نکن
دست خستمو بگیر
تو منو رها نکن
تو منو رها نکن
بگو اخه تا به کی باید بشینم سر راه.
بشینم تا اون بیادکه بشنوم صدای پاش
مگه اون نمی دونه
که دلم پریشونه
نمیاد تا از چشام
غم عشقو بخونه
غم عشقو بخونه
کلاغا از اسمون می رن به سوی لونشون
دسته های چلچله می رن تا اشیونشون
ولی من بدون اون
چی بگم کجا برم
با یه قلب نا امید
هنوزم منتظرم
هنوزم منتظرم
که ای خدای مهربون
خالق هفت اسمون
اونو بی وفا نکن
از دلم جدا نکن
دست خستمو بگیر
تو منو رها نکن
تو منو رها نکن